Wat verstaat men onder de lichtechtheid van drukinkt?

 

De lichtechtheid van inkt wordt gemeten tijdens een normdrukproef volgens DIN 16519 en toont aan hoe lang de inkt bestand is tegen de inwerking van licht zonder de directe invloed van omgevingsfacturen. De lichtechtheid van drukinkt wordt bepaald door het pigment. Pigmenten kunnen onderling grote verschillen in lichtechtheid bezitten, maar weinig pigmenten zijn volledig resistent.

 

Het verstoren van pigmentkristallen komt voornamelijk voor bij het ultraviolette deel uit het elektromagnetisch spectrum, net als bij de korte golf in zichtbaar licht (300-400 nm). Door de inwerking van straling komt het tot een verandering in de moleculaire structuur van het pigment, waardoor de molecule uiteindelijk uit elkaar valt. Het gevolg is een optische verandering in de gedrukte inkt. De kleurwijziging gebeurt niet plots, maar heel geleidelijk. Eerst verdonkert de inkt een beetje, waarna de inkt uiteindelijk verbleekt.

 

Om de lichtechtheid van een inkt te bepalen, maakt men gebruik van het zogenaamde WolScala uit de textielindustrie. Deze bepalingen werden reeds in 1965 omschreven in de DIN 16525 (nieuwe omschrijving: ISO 105-B01:1994). De overgang naar het volgende hogere niveau komt ongeveer overeen met een verdubbeling van de bestralingstijd.

 

De lichtechtheid is oplopend van 1 (zeer laag) tot 8 (uitmuntend):

 

WS 1=zeer laag

WS 2=laag

WS 3=matig

WS 4=tamelijk goed

WS 5=goed

WS 6=zeer goed

WS 7=uitstekend

WS 8=uitmuntend

 

Wolscala

WS 1

WS 2

WS 3

WS 4

WS 5

WS 6

WS 7

WS 8

 

 

Terug